Leleson – fbs

Hoyong mah geura leleson, ari pék téh…..

Akwnulis.com. Jakarta. Jalan Kemang Raya Jakarta haneuteun kénéh dina wanci ngadeukeutan indung peuting, tapi awak geus rangsak pasiksak kudu gancang digolèrkeun bisi jadi matak. Teu loba carita, kopi disuruput, mayar tuluy ngingkig balik ka hotél.

Asup kana lift, awak geus tingsariak, “Ulah harééng, cageur cageur cageur” Uing ngomong sorangan, sugan jadi du’a.

Kaluar tina lift, méngkol ka kénca tuluy leumpang ngaliwatan koridor, simpé jeung rada paroék. Ah lahaola wé, “Aing manusa mahluk mulya.”

Anjog ka hareupeun kamar 321, pas kartu éléktronik rék diantelkeun kana gagang panto, “Ih geuning méléngé, canggih yeuh, can antel geus muka”
Panto dibuka, Uing asup da teu kuat hayang geura leleson.

Ari bus ka kamar, “Awwww…….” dua wanoja nu keur papuket ngajorowok tarik, rikat ngarurub awakna maké kampuh. Uing ngaheneng, olohok mata simeuteun. Kaciri dina méja gigireun, kartu panto kamar, nomérna 323. (AKW).

Meuni Éndah – fbs

Antawis éndahna dunya sareng nikmat ahérat – fbs.

Photo pribadi

Anjog ka kamar hotel bintang lima di pulo Bali, fasilitas ti panitia. Matak hélok, kamar lega jeung sareungit. Sakabéhna kaca, langsung nojo ka kolam renang, éndah pisan.

Teu loba carita, ucul-ucul beberesih, ngisang gancang teu poho sibeungeut katut kekemu di tuluykeun wudu da rék solat asar heula.

Geus maké batik panjang jeung calana hideung, ngagelar sajadah meunang mawa ti imah, mayun ka kiblat sakumaha tanda dina lalangit. Solat téh nyanghareup pisan ka kolam renang, cai hérang bulao ngagenclang. “Allahu Akbar” Takbirotul ihram dikawitan.

Rokaat katilu nuju dilaju, pas cengkat tina sujud muru rokaat ka opat, tina kolam renang aya bulé awéwé hanjat, teu di kutang ukur di cawet, “Astagfirullahaladzim!!”

Poho rokaat hilap keur solat, olohok panon kabéngbat, nempo nu nyeungseung hareupeun, oyag oyagan matak teu kuat.

Ngajanteng wé nantung dina sajadah, leungeun sidakep bari neuteup pinareup nu teu maké wadah, duh meuni éndah. (AKW).

Dunungan – fbs*)

Tungtungna kudu aya nu lekasan, aya wates nu jadi wasit.

Photo : Dokumen pribadi
Photo : Dokumen pribadi

Poé Ahad waktu nu merenah pikeun kumpul jeung kulawarga, sanggeus saminggu campleng babakti ka lemah cai.

Hanjakal éta téh ukur lamunan, sabab geus rék sataun teu bisa ngalakonan. Saptu-ahad kudu asup gawé, ngabaturan dunungan.

“Akang téh badé kikieuan wae?, iraha waktos kanggé kulawargi?, urang ogé teu acan ngalongok Ema di lembur” Sora Jikan, matak marojéngja.

Lahaola, gidig ka kantor. Muru ka rohangan dunungan, kabeneran geus aya.

“Hapunten pisan pa, dinten ieu neda widi, bade ngalongok pun biang di lembur, teu damang wales.”

Gantawang téh dunungan, “Belegug Sia mah!!!, indung gering mah nu datang lain manéh, tapi Dokter!!!”

Teu loba carita, amit mundur bari nahan amarah rasa, tutup lawang sigotaka.

“Héy manéh rék kamana?, ieu gempungan rék dimimitian!” Sora dunungan nyalukan, teugeug.

“Pék hakan nagara ku Sia, Indung Aing mah utama” Gerendeng haté nu gudawang. Raga ngungkug, muru ka lembur. Néang Ema jeung Apa di tutugan Gunung Patuha. (AKW).

Catetan :

Fbs : fiksimini basa sunda, sebuah genre penulisan fiksi berbahasa sunda dengan maksimal 150 kata yang sudah membuat sebuah jalinan cerita.

Sayur Sop – fbs

Samangkok sayur sop diréncangan goréng hayam, raosss pisan.

#Fikmin

Teu pira, ukur sayur sop maké baso dibaturan goréng hayam jeung sambel goang. Tapi nu matak hébring nyaéta bisa mulangkeun deui panineungan, ngahirupkeun deui rasa jeung rupa basa harita.

Keur meumeujeuhna belekesentreng, sagala hayang nyaho istuning euweuh kasieun. Antukna hiji mangsa pasosoré tiporos di sisi gawir Leuwi Lutung, ngagulutuk nepi ka ngagejebur kana leuwi.

Mun euweuh Mang Osid nu keur nyawah mah jigana kari ngaran da tilelep, alhamdulillah ditangtayungan kéneh ku Gusti Alloh.

Digandong balik ka lembur, ibur budak kasép tigejebur. Ema jeung Apa hariweusweus bin tagiwur.

Nepi ka imah sagala diogo, kaasup dahareun. Nu sapopoé ukur kurupuk, sambel tarasi dicoél téspong jeung bonténg. Ayeuna Ema popolah, nyieun sayur sop maké baso jeung goréng hayam.

Rasa, seungit jeung haneutna sarua, ni’matna tos pasti karasa. Nuhun Ema, kanyaah salira ngiatkeun putra jumeneng tur panceg ngajalanan takdir di dunya. Bismillah. (AKW).

Tuang Haratis

Hoyong barang tuang nu raos ogé haratis?.. palih dieu geura.

#Fikminbasasunda

Belewek… nyam.. nyam… lima ramo asup kabéh kana baham. Sangu konéng jeung lalawuh ngageleser kana tikoro, geus teu dicapék deui.
Bakakak hayam hideung direcah ku tiluan, semur endog digares teu nyésa. Pamungkas, urab, perkedél jeung kurupuk dibèakkeun. Sanyiru ledis ku tiluan, balakécrakan.

Ngahaja dalahar téh rurusuhan, da bisi kapanggih. Udud, endog atah, menyan jeung parukuyanna mah di teundeun da teu ngeunah didaharna.

“Euuu…” Teurab Si Entur ngajadikeun waspada. Teu diengkékeun, tiluan tingkoléséd ngajauhan tangkal kiara, baralik deui ka kobong pasantren bari susulumputan. Beuteung seubeuh, tengah peuting bisa dahar nu ngeunah pisan. Pungkilna hayam jeung ngerekesna kurupuk kacipta keneh… raos pisan tur haratis.

“Nuhun Mbah, sasajén simkuring katampi, mugi pamaksadan simkuring saénggalna ngawujud” Sora Mang Uju atoh, ningali sasajén keur sarat améh beunghar geus paburantak dihakan jurig. Nyembah bari maca jangjawokan.

Tangkal kiara seuri ningali manusa nu masih poékeun ku cocobi dunya.(AKW)

***

Catetan : Punten bilih saatos maos ieu seratan, teu mendak bahasan perkawis surabi. Kaleresan waé mikminna bari ngantri mésér surabi. Nuhun.

Wakca Balaka

Kedah énggal didugikeun tibatan janten hanjakal.

#FiksiminiBahasaSunda *)

Kulit antel matak ngarahuh, méga sirna, sumawonna lalangsé ilang tanpa karana, nyésakeun balébat soré dipapaés ku katumbiri, nyurup layung ngagembang rasa. Panangan montél lalaunan milari galur dina lahunan, bagja tinekanan, soca cureuleuk neuteup anteb, ramo gumeulis ngusapan taar, bangun deudeuh taya papadana, atoh amarwatasuta.

Mung hanjakal sanajan haté ngagedur hoyong ngedalkeun katresna, geuning lambeuy kakonci teu tiasa cumarita, padahal ieu waktos nu utami pikeun ngadugikeun bangbaluh haté. Awak ditangkeup pageuh, raga bungangang jiwa percéka, karaos pisan éndahna dunya, nyeuseup gumulurna cinta, asih munggaran nu taya bandingannana.

Silih usap, silih tamplokeun kaasih, mung hanjakal geuning teu aya kecap nu tiasa kedal, ukur silih teuteup silih kiceup, tandaning asih ngadalingding, ngagegeba rasa silih simbreuh katresna. Lalaunan ngiatkeun niat, mageuhkeun pamadegan pikeun ngedalkeun ieu rasa, ngabudalkeun bendungan jiwa nu teu kiat nahan caah rasa rumasa micinta ka manéhna, lambey muka, sora ngabura, “Méongg…méonggg,..méoooong”
“Si empus lucu, nembé disada ayeuna” saur néng Mila bari teras ngoconan kuring. (AKW).

*)Ngawitan diserat tur dikintun di FB FBS ping 13 Maret 2013.

Nyingkahkeun Bangbaluh

Ulah pasrah sumerah tapi dilawan sakuat tanaga, insyaalloh pinanggih bagja

#FiksiminiBasaSunda

Leumpang ngagandeuang bari héhéotan. Haté bungangang sabab geus kacumponan kahayang. Dunya béngras titingalian cékas. Karasa bangbaluh écag tina taktak, leungit sanggeus bieu kabawa palid ku cai leuwi nu ngagulidag.

Lagu Piapalén karék 2 kali di héotkeun, ujug karasa deui bangbaluh hirup ngorowotan awak. Teu puguh datang ti beulah mana, langsung ningker raga ngabeulit rasa. Sirah jeung suku dibetot, atuh tikusruk di galengan. Teterejelan. Beungeut lamokot ku leutak.

Karasa deui aya nu meulit kana ati, meureut beuteung. Adug lajer teu cukup ku pasrah sumerah, tapi kudu di lawan sakuat tanaga. Bari titingkuheun maksakeun hudang, apay-apayan turun deui ka sisi leuwi bari mapatkeun jampé pamaké.

Nepi ka sisi walungan, néangan batu lampar paranti semedi. Suku ngajégang panon bolotot bari ngagorowok, “Nyingkah siaaah!!!”

Bummmmm!!!!

Tarik naker sora bangbaluh nu teu rido dilepaskeun tina raga manusa. Ngangkleung ngaléngléong, ninggalkeun uing nu teu walakaya. Nyangsaya dina batu sisi sungapan. Bagja. (Akw).

SÉMAH 070118

Dongéng sémah nu teu lana da geuning aya maksud salian ti ménta du’a.

Fikmin # SÉMAH #

Padungdung nu tarung parebut pulung, ngaléntab manah megarkeun katugenah. Jelema ginding riab ka lembur. Uluk salam ngabiwir amis bari ngagémbol jangji, engké mun jadi. Masigit haneuteun kobong teu molongpong. Kabéh awor jeung rasa bagja sabab pasantrén jadi jugjugan balaréa, ceunah mah marénta du’a. Mama Ajengan pabeulit ngatur jadwal narima sémah, barudak santri pakupis ngabantuan popolah bari memekel kitab sapinah.

Tapi geuning teu lana, usum nyémah jeung usum jangji téh lantis ku nyoblos sapoé. Poé kadua sanggeus nyoblos mah, nu kungsi nyémah téh haré-haré. Bujeng-bujeng ngobrolkeun jangji, dalah ditaros kalah ngaléos, ditepangan téh ngilang. Kitu ogé nu jeneng nyangking jabatan, kalah ngahékok wé di dayeuh beuteung seubeuh sirit baseuh.

Poé diganti minggu, minggu jeung bulan ngajaul taun. Nu nyémah riab deui, nu jangji leuwih ti hiji. Mama Ajengan jeung santri tos pada ngarti. Nu nyumbang tetep ditampi, tapi baligo nu dipasang mah gambar Mama Ajengan sareng istri sapiri umpi. (Akw).

Catetan : Ieu mah dongéng rékaan, sanes maksad saujratna. Nami, sebatan sareng tempat ogé ukur jadi rumpaka carita.

WASTAFEL *)

Mendengarkan peringatan itu penting, tetapi mampu meredam kesombongan pribadi itu jauh lebih penting.

(Photo : Ilustrasi Wastafel / Mr HP by request)

“Jangan menyikat gigi atau cuci muka pas jam dua belas malam di wastafel itu ya!” Suara bapak kost sambil menunjuk wastafel di ujung lorong. Sebuah informasi disaat kami baru memulai mencoba menjadi anak kost di wilayah Jatinangor. Kami hanya tersenyum dan menganggukan kepala tanpa komentar, tak acuh. Terus berlalu memasuki kamar masing-masing.

Ada 5 kamar yang baru terisi dari 12 kamar yang ada. Kamar depan yang terluas, disitu bapak kost tinggal seorang diri. Kost-an ini memang agak terkesan seram karena itu adalah bangunan tua, tetapi dengan harga nego dan bersahabat maka kost ini menjadi ideal bagi kami yang butuh pengiritan biaya.

Satu bulan berlalu, kami berlima menjadi akrab meski beda fakultas. Mencoba menjadi mahasiswa yang baik, belajar dan belajar demi meraih nilai baik untuk dipersembahkan ke orangtua yang berjibaku di kampung sana demi membiayai anak-anaknya meraih cita. Kost rumah putih ini telah menjadi rumah bersama kami, rumah kedua tempat kami belajar bersama di ruang tengah. Nonton tv dan maen PS. Ataupun bersih-bersih bersama di hari libur. Wastafel di lorong tetap berfungsi tanpa perlu ditakuti.

Bulan ketiga ada tambahan warga di kost-an, namanya Jefri. “Nurdin” Tanganku terulur dan langsung disambut dengan genggaman erat, “Jefri si Anak Rantau.” Anaknya agak cuek tapi menyenangkan. Yang bikin kami khawatir adalah disaat peringatan tentang wastafel disampaikan, Jefri tertawa. “Ah kalian penakut semua. Nanti malam kita coba. Siapa yang berani macam-macam dengan Jefri Si Anak Rantau!!!” Kami terdiam, bapak kost hanya memandang dengan diam.

(Photo : Ilustrasi Wastafel / Mr HP by request)

Sore beranjak malam suasana rumah menjadi tegang. Ruang tengah tidak ramai karena kita berkumpul sambil belajar, tetapi lebih banyak diam dan berdoa tidak ada kejadian apa-apa. Jefri berjalan sambil bersiul, duduk di ruang tengah, “Tenang saja kawan, tak usah khawatirkan aku.”

Mendekati jam 12 malam, terasa semakin mencekam. Gerimis diluar dan suara desau angin menambah dramatis keadaan. Terdengar siulan ringan dan langkah kaki Jefri menuju wastafel di lorong. Kami di kamar masing-masing mendengarkan penuh ketegangan. Termasuk bapak kost yang juga khawatir dengan kenekatan ini, beliau standbye di kamarnya, kamar paling depan.

Pukul 00.00 wib pun tiba, suasana sepi dan sunyi betul-betul mengunci hati membekukan pikiran. Gerimis dan desau angin menghilang dalam gelapnya malam. Tidak ada suara teriak ketakutan dari Jefri karena ada sesuatu atau suara lainnya. Akupun merasa tenang juga (mungkin) perasaan bapak kost dan kawan kost lainnya.

Tapi…. hingga 20 menit berlalu, suasana sepi sunyi terus berlanjut. Kami penasaran, tak berapa lama terdengar suara pintu kamar depan membuka, langkah kaki menuju wastafel di lorong. Aku mengintip dari jendela ternyata bapak kost. Akupun membuka pintu kamar dan bergabung bersamanya. Juga anak kost lainnya.

“Astagfirullohal Adzim”, Bapak Kost bergumam, kami semua terdiam melihat apa yang ada di hadapan. Jefri meringkuk sambil menggigil, mulut terbuka mata melotot penuh ketakutan tanpa bisa berucap sepatah katapun. Wajahnya pucat badan membiru. Peralatan sikat gigi dan gayung tersimpan rapi di wastafel. Kamipun menggotongnya bersama-sama tubuh Jefri yang kaku seolah membeku menuju ruang tengah untuk diberikan pertolongan pertama.

Melirik ke bapak kost, terlihat wajah sedih dan sendu tapi penuh tanda tanya. Disaat kami bergerak menjauh dari wastafel, sesuatu dalam kaca wastafel tersenyum puas dan tertawa tanpa kata. Bergerak dan menghilang. (Akw).

*)Catatan : Tulisan fiksi ini 5 tahun lalu, terinspirasi dari true story jaman kuliah. Tulisan singkat ini tertuang dalam Facebook di grup Fiksimini sunda. Ditulis tentu dengan bahasa sunda, tetapi sekarang dicoba dibuat versi bahasa indonesia agar lebih mudah membaca dan menikmatinya. Berikut tersaji versi awal dengan judul yang sama.

***

WASTAFEL ***

“Kadé ulah nyikat huntu atawa sibeungeut dina wastafel pas jam duawelas peuting” Papagah Wa Udan basa mimiti asup ka imah kos di totogan Sukawening. Imah kos wangunan baheula karasa rada geugeuman, tapi da loba batur ieuh.

“Usép” Leungeun uing nyolongkrong, “Enud” Ceuk manéhna bari seuri. Tuluy ngawangkong pancakaki ngalor ngidul kawas nu loma. Antukna jadi dalit jeung si Enud teh. Ngan hanjakal boga sifat keukeuh peuteukeuh.

Kaasup anu dihulag nyoo wastafel tengah peuting, kalahka nangtang jeung rék ngabuktikeun. Satengah duabelas malem jumaah geus saged rék nyikat huntu bari teu weléh sura-seuri, padahal sakabéh pangeusi kos tagiwur bisi katempuhan urusan anu can karuhan.

Téng jam dualas, euweuh sora nanaon deukeut wastafel. Istuning jempling, simpé. Lalaunan, Wa Guru, Uing oge babaturan ngadeukeutan wastafel tea. Kaciri Si Enud ngaringkuk handapeun wastafel, leungeun méréngkél. Teu bisa ditanya, teu bisa digulanggapér. Ngagibrig bari molotot.
Na jero kaca wastafel aya nu ngaléos bari nyéréngéh.

Gagenhésbeg

Lain istilah ti Jérman ieu mah, tapi geus loba nu ngiluan, WASPADALAH.

Potona doklang (dokumén olangan).

Enggah enggéh bari ngahégak padahal sakuriling gé can tamat, lumpat pasosoré di lapang gasibu. Lumpat pacampur jeung leumpang bari teu nolih kénca katuhu. Pokona targét soré ieu bisa hatam 5 kuriling. Baju kaos jeung tréning ngahaja meuli tadi ba’da jumaahan di golodog pusda’i. Néangan nu mècing, meunang kaos beureum jeung tréning héjo.

Sabot anteng leumpang gancang dina trék bulao. Ujug-ujug trék nampuyak, suku mebes kawas nincak leutak. Tuluy sacangkéng, beuheung nepi ka laput ngaliwatan congo buuk. Leungeun roroésan teu ngaruh sabab sagala rupa nu dirawél téh haripu. Leng poék mongkléng.

Lalaunan beunta kaciri loba jelema, “Dimana ieu?” Jajang ngagerendeng. “Cicing tong gogorowokan jang, geus ngilu ngantri kadinyah” gigireun nini-nini gembrut nyorongot. Jajang murungkut, teu loba ngomong kapaksa nurut. Kaciri nu ngantri rébuan jelema, kabéh bayuhyuh. Ditelek-telek sakabéhna muru lawang cahaya nu gumebyar caang, aya tulisan ngajeblag di luhur gerbangna. Dibaca lalaunan, “Wilujeng sumping Aliran Gagenhésbeg”.